Το ζήτημα της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης
υπήρξε ανέκαθεν πρωταρχικό μέλημα των Ελλήνων της διασποράς, αφού αποτελούσε
σημαντική συνιστώσα της πολιτισμικής ταυτότητας και της κοινωνικής συνείδησης
των παροίκων. Αν και η μορφή της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης, στις κατά τόπους
ελληνικές παροικίες, χαρακτηρίζεται από ποικιλομορφία, εντούτοις διακρίνεται
από ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά. Αναμφισβήτητα, κύριος στόχος της είναι να
συνδέσει τα μέλη της παροικίας με την Ελλάδα, μέσα από το τρίπτυχο –ελληνική
γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός, καλλιεργώντας και διατηρώντας την εθνική ταυτότητα
των επόμενων γενιών.
Εξαιτίας λοιπόν της σπουδαιότητας που είχε η
ελληνόγλωσση παιδεία στην διατήρηση της πολιτισμικής εγγύτητας με την ελληνική
γλώσσα και τον πολιτισμό, οι περισσότερες ελληνικές κοινότητες της Αφρικής,
άλλοτε από τα πρώτα χρόνια της συγκρότησής τους και άλλοτε αργότερα, κινήθηκαν προς
την κατεύθυνση της ίδρυσης σχολείων. Για να υλοποιηθεί όμως αυτό το εγχείρημα
απαιτήθηκαν οικονομικοί πόροι οι οποίοι προήλθαν κατά κύριο λόγο από δωρεές των
Ελλήνων της εκάστοτε κοινότητας. Κάποιες φορές όμως οι προσφορές ξεπερνούσαν τα
όρια της χώρας και αφορούσαν την δωρεά χρημάτων από Έλληνες που διαβιούσαν σε άλλες
αφρικανικές χώρες.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η συγκινητική δωρεά των
Ελλήνων του Burundi και της Ruanda προς τους Έλληνες της Τανζανίας. Συγκεκριμένα, το 1954, η ελληνική
κοινότητα Ruanda-Urundi προσέφερε 1000 σελίνια στο σχολείο της ελληνικής
κοινότητας του Dar Es Salam. Αν αναλογιστούμε ότι την συγκεκριμένη περίοδο οι Έλληνες του Burundi δεν είχαν ακόμη δικό τους σχολείο, αντιλαμβανόμαστε ότι η ενέργειά τους ήταν μια αληθινή πράξη πατριωτισμού και εθνικής
ομοψυχίας που δυστυχώς σπανίζει στην σημερινή εποχή.
