Το διάβημα των Ελλήνων του Ζιμπάμπουε για το ζήτημα του προξενείου το 1934

Καθώς οι Έλληνες εγκαθίστανται στην Αφρική και σταδιακά συγκροτούν κοινότητες και χτίζουν εκκλησίες, το ελληνικό κράτος προχωρά στην ίδρυση προξενικών γραφείων, κάποια εκ των οποίων με τα χρόνια μετεξελίσσονται σε πρεσβείες. Μετά το πρώτο τέταρτο του 20^ου αιώνα, η παρουσία των Ελλήνων στην τότε Ροδεσία (σημ. Ζιμπάμπουε) άρχισε να παρουσιάζει μια αυξητική ροή. Καθώς μάλιστα η συμμετοχή του ελληνικού στοιχείου στην οικονομική ζωή της Νοτιοανατολικής Αφρικής γινόταν εντονότερη και προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των παροίκων, η ύπαρξη ελληνικής διπλωματικής εκπροσώπησης στην χώρα, μέσω του θεσμού του προξενείου, ήταν επιβεβλημένη. Βέβαια, τα πρώτα χρόνια, το προξενείο του Salisbury (σημ. Harare) ήταν άμισθο, ενώ οι πρώτοι πρόξενοι ήταν συνήθως επιτυχημένοι έμποροι που συνδύαζαν τις ιδιωτικές τους δραστηριότητές με τη διπλωματική εκπροσώπηση της Ελλάδας. Μάλιστα, τις πρώτες δεκαετίες, τις ανάγκες των παροίκων εξυπηρετούσαν ξένοι επίτιμοι πρόξενοι.

Αυτό το γεγονός όμως δημιουργούσε αρκετά προβλήματα στην ελληνική παροικία της χώρας, αφού πολλές φορές οι ξένοι πρόξενοι δεν γνώριζαν ελληνικά και ως εκ τούτου υπήρχε ουσιώδες πρόβλημα επικοινωνίας. Συνήθως δεν έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο για τα προβλήματα και τις ανησυχίες των παροίκων, ενώ αρκετοί απουσίαζαν επί μακρόν από τον χώρο ευθύνης τους. Έτσι τον Σεπτέμβριο του 1934, η ομοσπονδία των Ελληνικών Κοινοτήτων της Ροδεσίας έστειλε υπόμνημα προς τον πρωθυπουργό Π. Τσαλδάρη, τους Προέδρους της Βουλής και της Γερουσίας, τον Υπουργό Εξωτερικών Δ. Μάξιμου και τους Αρχηγούς των Κομμάτων, σχετικά με το Προξενείο της Ελλάδας στη Ροδεσία και τους λόγους αντικατάστασης του εκεί Προξένου της Ελλάδας Κ.Π. Μπάθουρστ από Έλληνα πρόξενο.