Τα ελληνικά ξενοδοχεία της Μοζαμβίκης

(το απόσπασμα προέρχεται από την υπό έκδοση μελέτη με θέμα την ελληνική παροικία της Μοζαμβίκης)

Από τα τέλη κιόλας του 19^ου αιώνα, οι Έλληνες της Μοζαμβίκης έχουν στην κατοχή τους ξενοδοχεία. Στο Lourenço Marques και συγκεκριμένα στη διασταύρωση των οδών Rua Araujo και Rua Ferrer, πολύ κοντά στοσιδηροδρομικό σταθμό, συναντούμε το ξενοδοχείο «Central», ένα από τα παλαιότερα καταλύματα στην πόλη, το οποίο καταγράφεται στην απογραφή που διενεργήθηκε το 1894 στην πόλη[1]. Μερικά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1911 θα εξαγοραστεί από τον Εμμανουήλ Μπελιμπασάκη, ο οποίος έφθασε από το Λασίθι της Κρήτης λίγα χρόνια νωρίτερα[2]. Το 1920 το ξενοδοχείο θα αλλάξει ξανά ιδιοκτήτη, καθώς θα περάσει στα χέρια του Χ. Κυριακάκη[3]. Πριν όμως από το «Central», υπάρχει αναφορά σε παλιότερο ελληνικό ξενοδοχείο στην πόλη που ανήκει στον Θεοχάρη Χαριετάκη και λειτουργεί πριν από το 1907, χωρίς δυστυχώς να γνωρίζουμε το όνομά του[4]. Τέλος, άλλο ένα ελληνικό ξενοδοχείο ήταν το «Gloria» των Μυτιληνιών, Στέλιου Μαραγκού και Δημήτρη Μαρτίνη.       

 Το ξενοδοχείο «Central» του Χ. Κυριακάκη, τη δεκαετία του 1930

Το  «Central» όπως είναι σήμερα.

Στην Beira τώρα, εκτός από το «Victoria» που άνηκε στον Κασσιώτη Κώστα Πιπέρη και λειτουργούσε από τα τέλη του 19^ου αιώνα, υπήρχε το «Queen’s» του Κίμωνα Διοματάρη, το «Metropole» του Λημνιού Θεοδ. Θεοδωράκη, το «Acropole» του Γιώργου Στραμότα[5] και το «Beira» του Νικόλαου Ζαχάρη από την Κάσο. 

                              To ξενοδοχείο «Queen’s» στα τέλη του 19^ου αι.

 To ξενοδοχείο «Victoria», Beira 1904

 (A.N.T.D.T., PT-TT-CMZ-AF-GT-E-2-1-6-37).

Τέλος υπήρχε και ένα ξενοδοχείο στη Vila Pery, το «Αcropole», ιδιοκτησίας Εμμ. Βανδούζη.

 Το ξενοδοχείο «Αcropole» του Εμμ. Βανδούζη, Vila Pery 1931

(A.N.T.D.T., PT-TT-CMZ-AF-GT-E-4-3-172).

 

---

[1] Reis, C., A populacao de Lourenço Marques em 1894, Instituto Nacional de Estatistica, Publicacoes do Centro de Estudos Demograficos, Lisboa 1973, σ. 29.

[2] Α.Π.Μ., επιστολή του Κων/νου Μπελιμπασάκη, αδερφού του Εμμανουήλ, προς το ελληνικό προξενείο του Lourenço Marques με ημερομηνία 29/7/1946.

[3] Το 1920 Ο Π. Μακρόπουλος δούλευε ως barman. Σχετικά στο Ημερολόγιο Πάνου Μακρόπουλου.

[4] Α.Π.Μ., επιστολή του γερμανικού προξενείου στο Lourenço Marques προς το ελληνικό προξενείο Αρ. Πρωτ. 381/ 2-4-1908, στην οποία γίνεται αναφορά στον Θεοχάρη Χαριετάκη με αφορμή τον θάνατο του αδερφού του Μανώλη που ζούσε στην περιοχή Kondoa της Τανγκανίκας.
[5]Εφημερίδα Λήμνος,  21/7/1929, α.φ. 682.